Weer of geen weer

Hier in Ghana gebeurt het heel regelmatig dat er iets in het water valt. In het weekend van 8 en 9 oktober wilden we heel graag gaan zwemmen, maar natuurlijk regende het. En toen we s ’avonds op stap wilden gaan, kon dit niet doorgaan omdat het geregend had. Ghanezen blijven ook echt in hun zetel hangen als het regent of gerend heeft.

We zijn naar de voetbalmatch Ghana – Oeganda gaan kijken in het Tamale Stadium. Iedereen was zo enthousiast omdat Ghana maar heel af en toe in Tamale speelt. We hadden VIP tickets gekocht zodat we zeker een plekje in de schaduw hadden. Maar toen we mooi op tijd aankwamen, stonden er massa’s mensen aan de ingangen van het stadium op binnen te komen. Bash, onze verantwoordelijke, nam ons mee zodat we toch nog binnen zouden geraken in het Stadium voor de match begon. We moesten over de omheining klimmen en de andere Ghanezen voorsteken maar die lieten dit natuurlijk niet toe. We werden bijna verpletterd in de mensenmassa en we waren kletsnat van het zweet, maar we waren op tijd voor de match. Jammer genoeg is er geen goal gevallen en eindigde het op 0-0.

Enkele dagen later was het Fire festival ‘Bugum’. Dit is een feest voor alle dagomba’s (iedereen die dagbanli spreekt). Toen we die dag thuis kwamen van ons werk, namen de kinderen ons gelijk mee om vuurwerk te gaan kopen. Met 12 kinderen rond ons, liepen we naar de lokale vuurwerkverkoper. Zo blij dat ze waren dat we enkele vuurpijlen gekocht hadden! Vanaf 21u zouden alle mensen op straat komen met vuurwerk en brandende takken, maar natuurlijk regende het! Uiteraard, altijd als er iets te doen is, regent het… Maar vanaf 21u30 begon toch iedereen zich klaar te maken en zijn we mee de straat op gegaan. Buiten een bende wilden, veel vuur, slingerende messen, veel geroep en schoten was er eigenlijk niet veel aan. De kinderen waren wel super trots toen ze het vuurwerk mochten afschieten.

Op school ben ik de voorbije weken druk bezig geweest met puzzelen, schilderen en wiskundespelletjes. Je moet hier echt creatief zijn want er is zo weinig materiaal voorhanden dat je moet roeien met de riemen die je hebt. Het schilderen was echt een leuke belevenis! Veel van de kinderen hadden nog nooit eerder een penseel vastgehouden maar ze genoten met volle teugen van de nieuwe techniek. Dagen later vragen ze nog steeds of ze nog eens mogen schilderen! Eén van de jongens had zelfs zijn hele nagels roze geschilderd zonder dat ik het doorhad.

Daarnaast beginnen de andere kinderen op school mij ook al te kennen. Ik geniet echt met volle teugen om alle kinderen te leren kennen! Op een dag kwam er een jongens van P4 (primary school) naar mij toe met een tekening die hij gemaakt had. Het was een tekening van en huis en hij had erbij geschreven: ‘Madam i draw this house for you. Walid.’ En één van de kindjes van de creche begint spontaan te lachen als ze mij ziet en dan komt ze naar mij toegelopen voor een dikke knuffel. Het zijn echt allemaal één voor één schatjes!

Vorig weekend hadden iets meer geluk met het weer. Op zaterdag zijn we gaan zwemmen tussen de zatte Ghanese militairen want zij hadden blijkbaar iets te vieren. Het was echt genieten van zon en zwembad en eindelijk kon ik mijn witte benen een beetje laten bruinen! Zaterdag zijn we dan ook eindelijk echt op stap kunnen gaan want het was mooi weer. We zijn begonnen in de lodge om daarna door te gaan naar Digi pass, een feestje op het dak van een restaurant. Toen het daar rond 24u afgelopen was zijn we naar de echte club ‘Discorvery’ gegaan. De muziek viel wat tegen maar gedanst hebben we zeker! En teveel gedronken ook wel een beetje…

Vorige week hebben we 4 kinderen uit mijn klas (KG1) blij gemaakt met de schoolboeken die ze nodig hebben voor dit schooljaar. Deze vier kindjes zijn zo slim maar door omstandigheden kunnen hun ouder(s) geen schoolboeken voor hen kopen. Op het moment dat ik de boeken aan hen gaf, beseften ze nog niet zo goed wat er gebeurde. Maar toen ze eenmaal in één van de boeken konden schrijven, waren ze dolgelukkig!

Van woensdag op donderdagnacht is ons Ghanese zusje geboren. Jammer genoeg ging het niet zo goed met Suweiba (gastmama) en hebben ze via keizersnede de bevalling gedaan. Sinds zondag zijn mama en dochter weer thuis! Vrijdag zijn we naar het ziekenhuis gegaan om hen te gaan bezoeken en het is echt zo’n schatje. Sinds zondag zijn mama en dochter weer thuis!

We zijn nu drie keer op bezoek geweest in het ziekenhuis en ik kan je verzekeren dat je blij bent dat je in België woont! Hier in het ziekenhuis lig je met 20 vrouwen op één kamer waarvan de helft gewoon op de grond zit/ligt/hangt. De bezoekuren zijn van 4u tot 5u30 in de ochtend en van 4 tot 5 in de namiddag. Daarnaast moet de familie voor eten zorgen, je kunt je wel inbeelden welke geur er daar hangt als je 20 verschillende geuren bij elkaar hebt. Ook moet de familie voor medicijnen en water zorgen.

Het was lang geleden dat ik nog geschreven had, daarmee alle korte fragmenten maar nu zijn jullie toch weer op de hoogte van mijn avonturen hier!